Κοίταξε τα βιβλία στη βιβλιοθήκη της. Δεν ήταν πολλά. Είχε όμως διαβάσει πολλά βιβλία. Της άρεσε να πηγαίνει στη βιβλιοθήκη του νησιού της. Στο όμορφο παλιό αρχοντικό με τους πολυελαίους και τα εκατοντάδες βιβλία. Βιβλία που ποτέ δεν την είχαν απογοητεύσει.
Για αυτό τώρα ήταν τόσο προβληματισμένη. Μετακόμιζαν. Θα έφευγαν από το νησί. Και μπορούσε να πάρει μαζί της μόνο μία κούτα με βιβλία. Η μητέρα της είχε προτείνει να δωρίσει στη βιβλιοθήκη όσα βιβλία δεν θα έπαιρνε μαζί της.
Η κούτα με τα βιβλία που θα έπαιρνε μαζί της είχε εύκολα γεμίσει. Υπήρχαν τα αγαπημένα της που δεν υπήρχε περίπτωση να αποχωριστεί. Επίσης αυτά που είχαν αφιέρωση. Ακόμα και ένα που είχε αφιέρωση από την ίδια τη συγγραφέα, την οποία είχε γνωρίσει σε εκδήλωση στη βιβλιοθήκη.
Και έμεναν τα άλλα. Αυτά είχαν γίνει δύο στοίβες. Αυτά που της άρεσαν και τα άλλα. Αυτά που δεν μπόρεσε καν να τελειώσει. Που τα άφησε με έναν σελιδοδείκτη ανάμεσά τους, χωρίς ποτέ να ενδιαφερθεί τι έγινε στο τέλος. Τα έβρισκε βαρετά, αδιάφορα. Αυτά ήταν σαν καινούργια. Δεν είχε τσακίσει κανένα φύλο τους για να ξαναδιαβάσει κάτι που της άρεσε, δεν τα είχε πάρει μαζί της σε ταξίδι, στη θάλασσα, στο σχολείο. Δεν τα είχε δανείσει σε φίλους.
Αυτά τα βιβλία σε μια βιβλιοθήκη θα έδειχναν άψογα. Ολοκαίνουργια. Ήταν σωστό όμως να δώσει στη βιβλιοθήκη βιβλία που δεν της άρεσαν; Ήταν σαν να πρότεινε σε έναν φίλο να φάει ένα άνοστο φαγητό, να δει μια χαζή ταινία, να ακούσει μια ενοχλητική μουσική.
Ποια άραγε ήταν η θέση για τα βιβλία αυτά; Και τότε θυμήθηκε έναν φίλο της που το αγαπημένο φαγητό του ήταν οι μπάμιες που της προξενούσαν αηδία, μια φίλη της που άκουγε φανατικά τη μουσική ενός συγκροτήματος το οποίο δεν υπέφερε ούτε με ωτοασπίδες, έναν ξάδελφο που λάτρευε τις ταινίες με ζόμπυ. Και τότε σκέφτηκε ότι τα βιβλία εκείνα που δεν άρεσαν σε αυτή, μπορεί να άρεσαν σε κάποιον άλλον. Ίσως η θέση τους να ήταν πράγματι σε μια βιβλιοθήκη. Εκεί όπου τόσο διαφορετικοί αναγνώστες ψάχνουν τα βιβλία που είναι για αυτούς.
